«قطار جک لندن»، جدیدترین اثر فرهاد حسن‌زاده، نگاهی به رخداد جنگ ایران و عراق و سویه‌های ناشی از آن بر روزگار مردم است، جنگی که با وجود گذر سال‌های طولانی از آغاز و پایانش، پیوندهایی ناگسستنی با زندگی انسان‌ها دارد. سام هلچین کارگری پرشور و پرانرژی است که در پالایشگاه آبادان کار‌ می‌کند. او با خانوادۀ پرجمعیتش زندگی ساده اما شلوغی دارد. اتفاق‌هایی که برایشان می‌افتد هم امیدبخش و هم تلخ و ناگزیر است. شخصیت‌های قصه پُر‌تعدادند و هر کدام به نقش و رنگی، ردی پررنگ بر روندِ روایت بر جا می‌گذارند.
فرهاد حسن‌زاده، نویسندۀ اهل آبادان، در این رمان از سرزمینی حرف می‌زند که بارها و بارها به مرزهای آن تجاوز شد و زندگی مردمانش با بی‌رحمی به شکل هزار‌تکه‌ای پاره‌پاره درآمد. این رمان در هفت فصل، پیش از جنگ و پس از جنگ، روایت می‌شود. این روایت‌های درهم‌تنیده هر کدام دیگری را کامل می‌کنند و آینده‌ای را رقم می‌زنند که قصه و حیاتِ شخصیت‌ها و خاطرات را جان می‌بخشند.
فرهاد حسن‌زاده گویی خود در صحنه‌به‌صحنۀ این رمان حضور دارد، در اتاق‌ها و خیابان‌ها قدم می‌زند و خود را جای تک‌تک‌ آدم‌های قصه می‌گذارد. او از زاویۀ دید هر کدام داستانی پُر‌فراز‌ونشیب با گویش همان منطقه بازگو می‌کند. در این رمان انگار حتی اشیاء و دیوارها و پنجره‌های خانه هم قصه می‌گویند و شخصیت‌ها انگار دو‌پاره‌ از معصومیت و بدجنسی‌اند. حسن‌زاده اصل داستانش را بر هویت و فرهنگ ایرانی و اصالت جاری در فضاهای شهری پایه‌ریزی کرده است. متن ساده و روان و جذابش و قصه‌پردازی ماهرانۀ او، آمیخته به لحن و گویش جنوبی از دل اتفاق‌های روزمره حوادث کوچک و شیرینی را بیرون می‌کشد که برای خواننده هم نوستالژیک است و هم سرشار از تجربه‌های دست‌نیافتنی.

او حتی دست بر خرافات و افسانه‌ها می‌گذارد تا فضای قصه با باورهای مردمان گذشته، از رایحه‌ای قدیمی و پرخاطره سرشار شود، از فال و پیش‌بینی نامفهوم آینده گرفته تا ضرب‌المثل‌ها و اعتقادهای عجیب. در نهایت اما، جنگ قوی‌تر از زندگی، لحظه‌به‌لحظۀ روزگار را به هم می‌ریزد و شخصیت‌ها تا آخر رمان دنبال تکه‌های خویش سطرها را طی می‌کنند و از آن‌ها تصویر می‌سازند؛ حتی اگر سالیان و دهه‌ها از آن روزِ سیاهِ هجوم گذشته باشد. مهاجرت اجباری، بی‌پولی، احساس فقدان، فرار و بی‌پناهی، عشق و خیانت، احساس باخت و در عین‌حال، امید به فردا از سرنوشت مردمان درگیرِ جنگ جدایی‌ناپذیر است. نویسنده هم کوشیده با پیچ‌وخمی دلنشین میان پاراگراف‌ها و دیالوگ‌ها آن‌ها را بیان کند.

نویسنده: فرناز خان‌احمدی